HUMBERTO JESÚS VIÑAS (Caricia mestiza del adiós)Gazteen aurpegiek ez dute erakusten gorde nahi dutena, engainatu ahal dute, algara eta bizitasuna baino ez dute islatzen, alaitasun zaratatsua, bizitzeko grina.
Heldu ahala, aurpegiek, ordea, ezin dute pentsatzen dutena, benetan direna aldendu, alboan utzi. Bere barneko buztin misteriotsuez moldatutako maskarak dira eta horrela izanda ere, gorde nahi dutena adierazten dute, bizitzan zehar jasandako ekaitzen erakusgarri dira, hondamen guztiena.
Zaharren gorputzak dira lehorturiko adaskak, orbela. Kontu haundiz ibili behar dute suak erre ez ditzan, haizeak behera bota ez ditzan, edozein txinpartak piztu ahal baitdu kiskaliko dituen sutea, edozein haize boladak eraman ahal baitu beren bizitzaren azken hatsa.
Heldu ahala, aurpegiek, ordea, ezin dute pentsatzen dutena, benetan direna aldendu, alboan utzi. Bere barneko buztin misteriotsuez moldatutako maskarak dira eta horrela izanda ere, gorde nahi dutena adierazten dute, bizitzan zehar jasandako ekaitzen erakusgarri dira, hondamen guztiena.
Zaharren gorputzak dira lehorturiko adaskak, orbela. Kontu haundiz ibili behar dute suak erre ez ditzan, haizeak behera bota ez ditzan, edozein txinpartak piztu ahal baitdu kiskaliko dituen sutea, edozein haize boladak eraman ahal baitu beren bizitzaren azken hatsa.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario