CARMEN PARIS

CARMEN PARIS

Lehen aldiz entzun nuenetik gustatu zitzaidan Carmen Paris. Duela gutxi aspalditik bizi ez naizen nere herritik pasatu behar zuenez ikustera eta entzutera joan nintzen, gazte aroan hainbestetan bisitatu nuen Sozial Antzokian kontzertua eman behar baitzuen. Leku horretan gauza anitz gertatu zait nere bizitzan zehar. Filme eta antzezlan dexente ikusteaz gain ni neu ere aktore bezala aritu naiz bere eszenatokian. Ahots eta dantza ikastaroetan parte hartu dut, kamerinoak bisitatu baita Franko osteko mitinetan entzule bezala egon ere. Maitasun kontuetan, halaber, bertan eman nituen lehen pausoak, antzokiaren inguruan estreinekoz neska batenganako erakarpen bizia sentitu baitnuen.

Carmen Parisek bere musikan Aragoiko jota, flamenkoa, jazza, salsa, boleroak eta beste erritmo batzuk batzen ditu. Ahots ozena eta bizia du eta estilo handiz mugitzen da eszenatokian. Nik, gainera, polita ikusten dut, ekargarria. Hitz egiten duenean bere grazia ere badu, kantak aurkezterakoan nahasten baitu hainbat gauza: taoismoa, fisika kuantikoa eta desamodioa, besteak beste.

Carmen Parisen Espainarekin lotura estu bat sumatzen dut, PP eta PSOE, Baltasar Garzon, Jiménez Losantos, Isabel Pantoja eta Paquirrinekin, esaterako, sentitzen ez dudana. Autodeterminazio pertsonala eskatzea posible izango balitz, herrialde berria osatzea gustatuko litzaidake, non Carmen Parisen tankerako espainiar asko sartuko liratekeen, baita bere musikak duen aldaera koloretsuaren tankerako nazioarteko indibiduo asko ere (arabiarrak, afrikarrak, hegoamerikarrak). Herrialde liluragarria izan ahalko zen, orain derrigorrean jasan behar dugun Espainia hori, afrikar etsituen Grial Saindua bihurtu dena, inondik inora, ez dena.