ELENA ODRIOZOLA
Behin Ixabeli
bihotza erauzi zioten. Izkutuko harreman luze baten ondoren, zorigaiztoko
berria jaso zuen: maite zuen gizona beste andra batekin ezkontzekoa zen
maiatzaren amaiera aldean. Errealitatea aspalditik ezagutzen bazuen ere, mundua
gainera erori zitzaion. Automata bat bezala mugitzen zen, etxetik lanera,
supermerkatutik bankuko bulegoetara, lagun batengandik beste batengana. Robot
bat bezala gidatzen zuen. Gorputza, arima eta burmuina hustuta zituen. Aingeru
begirale batek bere pausuak zaintzen bazituen, egun haietan bere ondotik alde
eginda omen zegoen, izpirituen munduan galduta.
Berak ere,
agian, horixe eragin zuen beste batzurengan, ondorengo urteetan inguratzen
zitzaizkion gizonezkoekin harreman dexente hasi eta apurtu egin baitzituen.
Denbora luze horretan, ezusteko hiriak bisitatu zituen, emanaldi askotan parte
hartu, jatetxe bitxietan afaldu baita ezagun asko egin ere. Guzti honen aztarna
ttipi bat bere baitan geratzen bazen, ez omen zuen barruko ezer ikutzen. Ez zen
berriro maitemindu, ez zuen beste pasio sakonik sentitu, ez zituen inoiz
iparra, hegoa, mendebaldea eta ekialdea berriro nahastu.
Berrogei urte
bete zituenean, lagunekin edo familiarekin ospatu beharrean, Kreta irlara joan
zen bakar-bakarrik. Matala hondartzaren magalean bost egun igaro zituen,
itsasoari, herrikoei eta bera bezalako turistei begira. Eguzkiak gauza guztiak argiztatzen
zituen, txalupak, etxeetako horma zuriak, umeak, hegaztiak. Bueltako
abioian, ordea, bere bihotza ilun mantetzen zen, sute bizi baten ondorengo
txingarrak berriro piztea ezinezkoa izango balitz bezala.
No hay comentarios:
Publicar un comentario