IGANDE GOIZEAN

ANTONIO LÓPEZ (Gran Vía)

Igande goizean hiriko biztanleak ez dira aurreko egunean ikusten zirenak. Gaueko txoriak bueltatu dira beren kabietara, maitaleek azken musuak uzten dituzte ohekidearen ezpainetan, egoiliar lotiak ez dira oraindik esnatu. Igandeko lehen orduetan mundua izoztutako basamortua da, non bizirik dauden lagun bakarrak diren korrikalariak, txakurra paseatzera ateratzen direnak, kolesterola jeitsi nahian dabiltzan adineko adoretsuak edo lo egin gabeko jendaldea.

Goiz altxatu naiz eta txakurrik ez dudanez, azken aldian bezalaxe, korrika egiteari ekin diot. Entrenatuez gero, karrerak luzatzen dira egunez egun eta gaur goizean espero ez nituen aurkikuntzak egiteko aukera izan dut: Frantziako bandera zuen belauntzi handia, itxita zeuden taberna ezezagunak, itsasadarrean zehar kokatutako etxe pobreak. Arnasa erritmikoki hartu bitartean hiri desberdina deskubritu dut, auzune zaharrak, ahaztuak.

Ixiltasunak estaltzen zuen dena. Baina lasaitasunez higitzen zen jendartean bazeuden ere etorkinen talde txikiak, bi, hiru edo lau pertsonarenak, hegoamerikarrak edo afrikarrak gehienbat. Hauek ere, zapatila eta praka motzak jantzi gabe, arin-arinka zebiltzan, harrapaka. Ezin izan dut imajinatu nora joango ote ziren ordu horietan, ezta presa horren zergatia. Beren mitologia zaharreko ospakizun bitxia izango zuten?. Azoka txiki batera joango ziren zeozer saldu nahian?. Edo nahiz eta arraza desberdinetakoak izan, denok amankomunean, ez ote ziren egongo gu, haien gainetik bizi garenez, ixilean gure kontrako errebolta prestatzen?.