ZHANG XIAOGANGNerabeak, pertsona helduak, atsoak bihurtzen gara haurtzaroa abandonatu baino lehen. Bizitzan zehar mugitzen gara oso inportanteak garela pentsatuz, gure zereginak munduaren sostegua direlakoan. Gure azaleko zimur guztien azpitik, haatik, haur txikiak baino ez gara, zahartutako kumeak.
Seme-alabak izaten ditugu eta haiek baino umeagoak gara. Ez gara haien gurasoak, anai-arrebak baizik, jolaskideak. Beraien kontra errietan hasten gara, beren bizitzetan gure ahultasunaren markak utziz.
Besteen kontrako gerratetan murgiltzen gara oraindik olazko ezpatak edo xaboizko balak erabiltzen ditugula pentsatuz. Baina gure kontra aritzen diren haur-soldaduak hiltzen dira benetan edo hiltzearena egiten dute, errealismo handiz, odola eta guzti, Hollywoodeko aktorerik onenak bailira.
Seme-alabak izaten ditugu eta haiek baino umeagoak gara. Ez gara haien gurasoak, anai-arrebak baizik, jolaskideak. Beraien kontra errietan hasten gara, beren bizitzetan gure ahultasunaren markak utziz.
Besteen kontrako gerratetan murgiltzen gara oraindik olazko ezpatak edo xaboizko balak erabiltzen ditugula pentsatuz. Baina gure kontra aritzen diren haur-soldaduak hiltzen dira benetan edo hiltzearena egiten dute, errealismo handiz, odola eta guzti, Hollywoodeko aktorerik onenak bailira.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario