BARNEKO PAILAZOA

MARCEL MARCEAU

Poloniar abizen konplikatua duen lankide bat dugu. Deitura zein den gogoratzea zaila egiten zaigunean, “Polanski” edo “Stanislavski” deitzen diogu txantxetan.

Roman Polanski poloniarra bazen ere, Constantin Stanislavskiren jaioterria, ordea, ez zen hura, Errusia baizik. Antzerkian ibili diren gehienek bere metodo ospetsua ezagutzen dute. Ni ere garai batean mundu horren inguruan mugitu nintzen. Oker ez banaiz, metodo horren oinarri bat da persona baten barruan, nolabait esanda, persona guztiak daudela eta emozio guztiak sentitzeko gauza garela.

Hau berdina litzateke, nola ez, umore kontuetan. Batzuk diote ez dutela berezko grazia, ez direla kapaz besteengan barrea eragiteko txiste bat kontatuta, esaterako. Stanislavskiren metodoaren ildotik joanda edozein izan ahal da komikoa, edornork izan dezake grazia, denok kapaz izan gaitezke komikotasun hori jaendaurrean ateratzeko eta, ondorioz, irribarre bat azalerazteko. Gure pailazoa, gure mimo ixila aurkitu besterik ez dugu egin behar.

Nire aktorea izateko prestakuntzaren barruan clown ikastaro bat egin nuen. Badirudi ikastaro hartan, barruan eramaten dudan pailazoa aurkitu nuela. Irakaslearen aburuz, pailazo lotsati eta despistatua naiz, malezia puntu bat duena.

Ez dakit azken aldian non ezkutatu den pailazo hori, aspalditik ez baitut beraren berririk izan. Ez al liteke ona izango noizik behin, bizitzak goiz edo berandu ekartzen dizkigun garai ilunen aurrean, denok barruan daramagun pailazo hori, ixilean mugitzen den mimo hori esnaratzea?.