BARRUKO ETSAIA

VICTOR BRAUNER

Juhak egunero borrokatu behar zuen bere barruko etsaiaren kontra, bera baitzen, dudarik gabe, zeukan areriorik handiena. Duingabetzat hartzen zuen bere burua eta hori zela eta agian, ez zen zoriontsua sentitzen. Etsaiaren lana bizitzaren alor guztietan islatzen zen: bere janzteko eran, lanean, ingurukoekin zituen harremanetan.

Ispiluaren aurrean paratzen zenean gorputz itsutsia zuela iruditzen zitzaion, huts ttipiez josia. Mutil dexentek, ordea, nahi zuten ezagutu eta xede horrekin hurbiltzen zitzaizkion, baina berak, beldurragatik edo, ez zien inolako aukerarik eskeintzen.

Barruko etsaiak etengabe seinalatzen zizkion bere gabeziak, egiten zituen akatsak eta hanka-sartzeak. Horietako batzuk aspaldi-aspalditik zetozen, urteetan zehar gainean eramandakoak, bere burmuinaren zelula-sorta misteriotsu batean umea zenetik gordeta zituenak.

Barneko lagunik ez zuen baina ustekabean kanpoko laguna topatu zuen Juhak. Étienne izeneko gizon batekin maitemindu zen espero izan gabe eta bere harridurarako, hain erakargarria ikusten zuen mutil harengan desio bizia suspertu ei zuen berak ere. Juha, guztiz ikaratuta, arnasarik hartu ezinik, ez zuen adorerik ez indarrik izan gizonaren proposamenak arbuiatzeko.

Étiennek ez zuen bion arteko maitasuna bizirik mantentzeko berebiziko gauzarik egiten. Neska ikusi ezin zuenean deitzen zion egunero, bere ahots maitagarria entzuteko. Elkarrekin zeudenean arreta handiz entzuten zuen Juhak kontatzen ziona. Ez zuen ere aukerarik galtzen Juhak zituen gauza on guztiak aipatzeko, gizonarentzat bera baitzen menduko neskarik politena. Ez zuen ulertzen nolatan neskak ez zuen orain arte bere edertasuna ediren, bere gaitasun guztiez ohartu. “Unibertsoaren zati bat zara, Juha, ortzetik eroritako izar bat. Ez al du izar batek berezko edertasunik?. Ez al da perfektua?”. Tankera honetako gauza piloa esaten zion behin eta berriz oso gertutik, kaxik belarrira.

Juharen bizitza oparoa bihurtzen da, osoa. Une majikoak bizitzen ditu, sakonak eta ahaztezinak. Honez gero etsaiaren ahotsa gero eta urrinagotik entzuten du. Badirudi alde egin duela betiko bere buruaren sakontasunetik edo inoiz ez dela bertan egon.